Basta ya!

Esta tarde he salido de casa con la intención de disfrutar de la bici en un día frio. En un bonito recorrido, he podido gozar con las preciosas vistas de Getaria desde el alto de Garate y de toda la costa hasta Zarautz. Sin embargo, tras subir el alto de Orio y de vuelta a mi casa en Lasarte-Oria, he terminado enfadado. Primero, bajando a Orio, un coche ha tratado de adelantarme en plena curva cerrada y con dos vehículos en dirección contraria. Además, se ha puesto chulo cuando le he recriminado su acción y hasta a bajado la velocidad justo delante mio. Una vez superado Orio, otro vehículo, conducido por una mujer al móvil, me ha adelantado con una fila de coches en sentido contrario y apenas dejando espacio conmigo. Y para colmo, unos kilómetros después, otro coche, esta vez en dirección contraria, se ha puesto a adelantar a mi par a gran velocidad y dejando apenas un metro conmigo.
No pedimos tanto, sólo un poco de respeto. Y nos responden con este tipo de comportamientos. Comportamientos que ponen en peligro nuestra vida. Basta ya!

Nahikoa da!

Gaur arratsaldean etxetik atera nahiz, egun hotz batean bizikletaz gozatzeko asmoz. Itzuli eder bat emanez, Garate gainetik Getariako ikuspegi polita eta ondoren Zarautzerainoko kostalde guztia mirestu dut. Orio gaina igo eta etxerako bueltan (Lasartera) nazkatuta amaitu dut. Lehenik, jaitsieran bihurgune itxi batean hasi zait auto bat aurreratzen, kontrako norabidean bi auto zetozela. Gainera, kexatu egin natzaionean harrotu egin zait eta abiadura jaitsi du nire aurre-aurrean. Bigarrenik, Orio igarota, emakume batek aurrea hartu dit oso distantzia gutxi utziz, aurkako norabidean kotxe ilara luze bat baitzegoen. Hor ez da amaitzen kontua, mugikorretik hizketan baitzihoan. Eta bukatzeko, Aginaga igaro ondoren, aurkako norabidean auto bat hasi da sekulako abiaduran, hain zuzen ere nire parean eta metro bateko tartea ozta-ozta utzita.
Ez dugu gehiegi eskatzen, errespetua baino ez. Eta horrelako jokabideak jasotzen ditugu erantzun. Gure bizitza arriskuan jartzen duten jokabide gaiztoak bakarrik. Nahikoa da!

Kazetariak ala adituak?

Kazetaritza eragin handiko arloa den heinean, halako erantzuna eman behar dute bere profesionalek. Kazetariak gai izan behar du gai bakoitzaren inguruan zentzuzko informazioa eskaintzen, gutxienez. Haatik, gaur egun ez dela hala gertatzen erakutsi izan digute zenbait testu periodistikok.
Kirolaren munduan murgiltzen bagara, naoizbehinka ateratzen dira ez hanka ez buru ez duten kirol baten inguruko albisteak. Eta horren arazoa ezagutza eskasean dago. Kazetari batek kirol jakin baten inguruko joan etorrien berri ez duenean, berehala nabaritzen da.
Hedabideek aurkitu dioten konponbidea adituena da, kirol batean zeregin profesionalean aritu direnena, alegia. Horiek, noski, kirolaren nondik norako guztiak ezagutuko dituzte, baina ez dira kazetariak. Jar ditzakegu kirol lehiaketa bat komentatzen, "adituaren ikuspuntu" hori ematen, baina elkarrizketa bat edo kronika bat egiterako orduan, prestakuntza beharrezkoa da.
Txirrindularitzaren munduari loturik gaudenez, jar ditzagun pare bat adibide. Lehenik, lasterketa baten kronika labur bat egiten duen erredaktoreak, ez ohiko kronikagileak, normalean zenbait huts egin eta ezagutza falta agerian uzten du. Azkenean, txirrindularitzaren jarraitzaileak ez du batere gozatzen testuaren irakurketarekin. Bestalde, adituarena dugu. Eta hemen adibide zehatz bat dut: Iñigo Chaurreau. Ez dut nik esango txirrindularitzaz ezagutzarik ez duenik (bere ezagutza erabatekoa da), ezta zenbait kazeta-lan egin ezin dituenik. Baina aurreko batean Herri Irratirako Pello Bilbao txirrindulariari egin zion elkarrizketan galdera bera hiru bider errepikatu zuen. Bizitasuna galtzen du erabat.
Beraz, zer dugu nahiago: gaiaz ezer gutxi dakien kazetaria edo kazeta-prestakuntzarik gabeko aditua? Ez da aukera erraza.

Laurent Fignon, ohorez galdutako borroka

Lance Armstrongek minbizia garaitu zuen, eta horrek are indartsuago egin zuen. Laurent Fignon gero eta ahulago zegoen, eta ezin izan zion pankreaseko minbiziari aurre egin. Hala ere, gogor borrokatu zen, eta ohore handiz esan zigun agur txapeldun frantziarrak. Nik ez nuen ezagutu txirrindulari bezala, baina ziur naiz horretarako aukera izan zutenek beti gogoratuko dutela. Bizitza laburra izan du, baina ederra izan dela aipatu zuen duela gutxi. Hala bedi.

"Mi vuelta a la vida", Lance Armstrong

Eskuartean dut Lance Armstrongen liburua, eta zinez da zirraragarria. Denbora neraman hura irakurri nahian. Gomendagarria da Texaseko txapeldun handia gorrotatzen dutenek irakurtzea. Berehala uzkurtzen dizu bihotza minbizia topatu zioteneko kontakizunak. Eta baita geroago handitu ere, gure bihotzean Armstrong-i tartea egiteko. Bere ama Linda Mooneyham-ekiko elkartasuna deskribatzen digu liburuan, eta haren abizena eraman nahiko zukeen, baina legeak ez du onartzen. Imagina ezazue historiaren testuetan: 7 tourren garailea-Lance Mooneyham.
Beti izan da oso gorrotatua, batez ere Frantzian, ziur aski gehegi irabazten zuelako. Hain zuzen ere, huts egin duenean izan da maitatua. Egia da izaera gogorra duela, baina egia da baita ere txirrindularitzari sekulako bultzada eman diola, bai erretiratu aurretik eta baita itzuli zenean ere, eta minbiziaren aurka sekulako lana egiten ari dela.
Markel Irizarren inguruko aipamena egin nahi nuke. Lance Armstrong-i bere animoak eskeini zizkion Oñatiar gazteak minbizi berbera pairatu zuen geroago. Baita borroka horretan gailendu ere. Orain, ez ditu 7 tour irabazi, baina bere sakrifizioak fruituak eman ditu, eta duela gutxi erlojupeko bat irabazi du Poitou Charentes-en.